Sürekli bir depresif ruh halindeyim diyorsunuz ki şimdi nedir bu sürekli depresif sürekli mutsuz. Aslında benim mutsuzluğum çocukluktan geliyor sanırım. Dün ablamla bunu konuştuk dediki cocuklukta mutlu olamadık ondan hayat bize gülmüyor hatta doğduğun ev kaderindir gibi bir mevzu geçti aramızda. Hep sevgiye ilgiye muhtaç ve çoğu zaman eve gitmekten korkan bir çocuk oldum ben. Hatta sırf bu yüzden üniversiteyi çok uzakta hatta imkan olsa yurtdışında okumak istedim yani hep uzağa gitmek istedim ailemden. Çünkü sıkıntılı bir çocukluk yaşadık bizim ailede çocukluk geçirip mutlu olan birisi yoktur hepimiz eksik ve mutsuz hissettik hala da aynı bu durum. Hatta sevilmeye layık olmadığımı bile çok defa düşündüm. Hatta saçma biliyorum ama daha çok erken yaşlarda belki dikkat çekmek için intihar ettim ama abim baya çıldırdı zorla kusturdu beni baya kızdı bana sarıldı sinirli bile olsa yine sarıldı nasıl yaparsın bunu dedi ve kimseye demeden üstünü kapattı. Abim ve ablam olmasa belki sevgiyi hiç bilemezdim babamda severdi hakkını yiyemem ama babam annemle savaşmaktan eve gelmezdi ki şimdi hepten kaçtı gitti babam bir yerde annem başka yerde bide onun stresini yaşıyoruz maalesef. Annem aşırı dır dır yapan bir kadındı hala daha öyle hiç susmaz yani insanı çileden çıkartır desem yalan olmaz ama belkide babamdaki sorumsuzluk yüzünden böyle olmuştur bilemiyorum sorgulamakta işime gelmiyor sonuçta bizim ne olacağımız belli değil. Çocukken hep başkalarının annesiyle olan ilişkisini kıskanırdım mesela ilkokulda okulda hep açtım sürekli kantin köşelerinde kantini izlerdim yani oradaki çocukların biseyler alıp yemesi yani yalanarak bakardım desem yalan olmaz sanırım 
Neyse yinede çok şükür derslerimde başarılı bir öğrenciydim öğretmenlerim severdi beni sağolsunlar. Öyle ki öğretmenim beni seviyor diye okul çıkışı öğretmenin peşine takılır belki 2-3 km yolu onunla yürür konuşurdum eve geç giderdim nerde kaldın diye merak edenim olmazdı nede olsa. Mesela o öğretmenim gitti diye ve üstüm başım eksik bakımsız diye bir öğretmen beni azarlardı bu yüzden sürekli okuldan kaçardım gider bir parkta otururdum saatlerce nede olsa neredeyim diye merak eden olmazdı 
neyse baya uzun bir hikaye şimdi eşimle sorunlar yaşıyorum ama anlatacak gidip kapısını çalacak kimse yok aslında var gözüküyor ama gitsem hayatım buradan daha iyi olmayacak biliyorum ki zaten gidersem kimseye gitmem çalışır kendi hayatımı kurarım. Çünkü ablam eşiyle ailesiyle sorun yaşadı geldi ve çok eziyet çekti yani o evde hamal gibi yabancı gibi muamele gördü ve mecbur kaldı eşiyle barıştı ve gitti. Zaten annem babam ayrı yaşıyor yani ne ayrılıyor ne barışıyorlar en ufak laf desek babam basıyor bedduayı, annemi zaten nasılsın diye arayınca bir saat kapatmıyorum çünkü her seferinde bir başlıyor babamdan anlatmaya bir saat boyunca sürekli aynı şeyleri dinliyorum. Aramasan olmuyor arasan ömrün tükeniyor yani baya dengesiz bir ailem oldu. Eşim Instagram açmış demiştim geçen kendim o Instagrama giriş yaptım ama sıfır takipçi sıfır takip edilen ve sıfır etkinlik vardı sanırım açmış öylece duruyor bilmiyorum bu şekilde kullanımı oluyor mu? Şuan eşimle sorun çıkarıp tükürüğümü yalamak istemiyorum bebeğimi doğurup biraz güçlenmek için bekliyorum. Çünkü yeni doğan bir bebekle çalışıp kendime hayat kurmam zor biliyorum. Çocuğuma böyle bir hayatı yaşatmak istemiyorum bizim gibi mutsuz bir çocuk olsun istemiyorum çünkü bu mutsuzluk geçmiyor iyileşmiyor yani biri sizi sevse bile anne baba sevgisinin yerini almıyor onların ilgisi gibi olmuyor hiçbirsey. Bu yüzden eğer evinizde mutsuzsanız yani eğer kavgalı gürültülü bir hayatınız varsa çocuğunuza bunu yapmayın cidden olan çocuğa oluyor. Hayatı boyunca kendini değersiz sevgiyi haketmeyen ezik bir insan olarak görüyor sonra herkes onu kolayca eziyor üzüyor. Bu yüzden yani bendeki bu haller bu depresif ruh hali korkuyorum çünkü. Ya bende annemle babam gibi olursam ya benim çocuğumda bizim gibi olursa diye çok korkuyorum. Çünkü annemde kendi ailesinden kurtulmak için evlenmiş babamla ki keza babamda öyle annesinden babasından hiç sevgi görememiş dedesi babannesi büyütmüş onu da. Yani bu sevgisizlik zinciri bozulmuyor sanırım devam ediyor. Bunlardan aşırı korkuyorum bu yüzden aşırı gerginim aşırı stres yaşıyorum buda bende gebelik depresyonuna sebep oldu sanırım. Aşırı ilgi istiyorum aşırı kıskançlık yapıyorum herşeyi aşırı yaşıyorum ben. Yani bunların da çocukluk travması olduğunu düşünüyorum. Kendimi iyileştirmek istiyorum ama umarım yaparım umarım bebeğim bizim gibi olmaz. Umarım hiçbir çocuk böyle bir hayatı yaşamak zorunda kalmaz. Çoook uzun oldu biliyorum hakkınızı helal edin. Beni biraz tanıyın istedim yani neden böyle deli dolu gibi görünüp neden bu kadar da depresif birisi olduğumu anlamanızı istedim. 
Neyse yinede çok şükür derslerimde başarılı bir öğrenciydim öğretmenlerim severdi beni sağolsunlar. Öyle ki öğretmenim beni seviyor diye okul çıkışı öğretmenin peşine takılır belki 2-3 km yolu onunla yürür konuşurdum eve geç giderdim nerde kaldın diye merak edenim olmazdı nede olsa. Mesela o öğretmenim gitti diye ve üstüm başım eksik bakımsız diye bir öğretmen beni azarlardı bu yüzden sürekli okuldan kaçardım gider bir parkta otururdum saatlerce nede olsa neredeyim diye merak eden olmazdı neyse baya uzun bir hikaye şimdi eşimle sorunlar yaşıyorum ama anlatacak gidip kapısını çalacak kimse yok aslında var gözüküyor ama gitsem hayatım buradan daha iyi olmayacak biliyorum ki zaten gidersem kimseye gitmem çalışır kendi hayatımı kurarım. Çünkü ablam eşiyle ailesiyle sorun yaşadı geldi ve çok eziyet çekti yani o evde hamal gibi yabancı gibi muamele gördü ve mecbur kaldı eşiyle barıştı ve gitti. Zaten annem babam ayrı yaşıyor yani ne ayrılıyor ne barışıyorlar en ufak laf desek babam basıyor bedduayı, annemi zaten nasılsın diye arayınca bir saat kapatmıyorum çünkü her seferinde bir başlıyor babamdan anlatmaya bir saat boyunca sürekli aynı şeyleri dinliyorum. Aramasan olmuyor arasan ömrün tükeniyor yani baya dengesiz bir ailem oldu. Eşim Instagram açmış demiştim geçen kendim o Instagrama giriş yaptım ama sıfır takipçi sıfır takip edilen ve sıfır etkinlik vardı sanırım açmış öylece duruyor bilmiyorum bu şekilde kullanımı oluyor mu? Şuan eşimle sorun çıkarıp tükürüğümü yalamak istemiyorum bebeğimi doğurup biraz güçlenmek için bekliyorum. Çünkü yeni doğan bir bebekle çalışıp kendime hayat kurmam zor biliyorum. Çocuğuma böyle bir hayatı yaşatmak istemiyorum bizim gibi mutsuz bir çocuk olsun istemiyorum çünkü bu mutsuzluk geçmiyor iyileşmiyor yani biri sizi sevse bile anne baba sevgisinin yerini almıyor onların ilgisi gibi olmuyor hiçbirsey. Bu yüzden eğer evinizde mutsuzsanız yani eğer kavgalı gürültülü bir hayatınız varsa çocuğunuza bunu yapmayın cidden olan çocuğa oluyor. Hayatı boyunca kendini değersiz sevgiyi haketmeyen ezik bir insan olarak görüyor sonra herkes onu kolayca eziyor üzüyor. Bu yüzden yani bendeki bu haller bu depresif ruh hali korkuyorum çünkü. Ya bende annemle babam gibi olursam ya benim çocuğumda bizim gibi olursa diye çok korkuyorum. Çünkü annemde kendi ailesinden kurtulmak için evlenmiş babamla ki keza babamda öyle annesinden babasından hiç sevgi görememiş dedesi babannesi büyütmüş onu da. Yani bu sevgisizlik zinciri bozulmuyor sanırım devam ediyor. Bunlardan aşırı korkuyorum bu yüzden aşırı gerginim aşırı stres yaşıyorum buda bende gebelik depresyonuna sebep oldu sanırım. Aşırı ilgi istiyorum aşırı kıskançlık yapıyorum herşeyi aşırı yaşıyorum ben. Yani bunların da çocukluk travması olduğunu düşünüyorum. Kendimi iyileştirmek istiyorum ama umarım yaparım umarım bebeğim bizim gibi olmaz. Umarım hiçbir çocuk böyle bir hayatı yaşamak zorunda kalmaz. Çoook uzun oldu biliyorum hakkınızı helal edin. Beni biraz tanıyın istedim yani neden böyle deli dolu gibi görünüp neden bu kadar da depresif birisi olduğumu anlamanızı istedim. 
. Belki de deli dolu hallerimşz ondan
