Bazen kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sanki hiç kimsem yokmuş gibi... Evlendikten sonra bu hissim daha da arttı. Hiç bir şeye yaramıyormuşum gibi hissediyorum. Güçlü durmaya çalışıyorum ama içimdeki eksik çocuk hep buruk, ağlamaklı... Babamın sorumsuzlukları, abimin, ablamın zorbalıklarıyla büyüdüm, üstüne maddi imkansızlıklar... Hayal bile kuramadım, onca karmaşanın içinde sağlam bile büyüdüm kimseye içimi dökemiyorum ağlamak istiyorum hıçkıra hıçkıra. Bi ablam var benden yaşça büyük o da bencil, diktatör, maddiyatçı, kardeşini bile kıskanabilen karakterde bir insan. Beni hep yarı yolda bıraktı. En çokta buna üzülüyorum ablam var ama yanımda değil, cocukluğumda, okul hayatımda, evliliğimde, doğumumda hep yarım kaldım maddi, manevi mahçup bırakıldım. Şimdi ikinci hamileliğim yine aynı şeyleri yaşayacağım, yine tek başıma ayakta durmaya çalışacağım, biliyorum birçoğunuz böyle ama sizi gerçekten destekleyen bir dostunuz varsa, yanında ağlayıp gülebildiğiniz bir kardeşiniz varsa ona sıkıca sarılın benim için... Çünkü ben bunu hiç yaşamadım.