23 Yaşındayım bilen bilir iste 2 aylık bebeğim var, önceden hayatta pozitif bakan ben artık bakamıyorum herşey üsttüme üstüme geliyor yani motor delisi olan ben hayattı dibine kadar yaşayan ben böyle ellimi kalırasım bile gelmiyor
safra kesem bi yandan bebeğim bi yandan kocamla aramızdaki olan ilişkimiz hat safa yani eşimi bazen cidden boşamak istiyorum. Yani kimse boşanmak için evlenmiyor ama ilişkimiz sıfır eskisi gibi kendimle ilgilenip kendime bakamıyorum bile uykusuz yorgun bitkin gecenin ardından sadece ufacık bi tebessümle bi seni seviyorum demek bile zor geliyor adama ne kadar acı varya kendime çok kızgınım kendime çok kırgınım oysaki…
Değer kıymet bilmeyen insanlara canında can veriyorsun, seni beğenmiyorlar neden göbeğimde çatlaklar varmış onları görünce benim adamın pskolojısı bozuluyormuş benimle birlikte cinsel ilişkiye giremezmiş yani o kadar doldum o kadar bunaldım ki herşeyden artık böyle hat safaya geldim. Tamam diyorum düzeliyor bişeyler başa sar tekrar, yazık bana varya valla billa yazık kendime çok üzülüyorum gençliğimi bunlara harp ediyorum
hamileliğimi o kadar yanlız ve tek geçirdim ki annemden başka kimse yanımda yoktu hep annem aradı sordu yediğim içtiğim ayrı gitmeyen kardeşim bile aramadı birgünden birgüne o kadar acı çektim ki doğumda doğumdan sonra gebelikte artık dayanamıyordum halada öyle
ameliyat olacağım Allah nasip ederse artık ne zaman bilmiyorum ölmesek oluruz inşallah
hiç bişey değil bana bişey olursa evladıma ne olur o daha çok küçük
çok yanlızım dertleşecek gezecek bi arkadaşım bile yok ne kadar yazık bana dünyayı kuru kuruya yaşamaya gelmişim
herkes gülerek girip çıkar inşallah Rabbim hepimize nasip etsin 
