Kızlar doğumdan beridir hatta gebelik süresince bir kaç şey olmuştu buraya yazmıştım. Eşime karşı içim buz gibi nedeni ne tanımlayamıyorum adını bile telefonda Aşk'tı ikimizin de telinde birbirimiz aşk diye kayıtlıydı sildim ismiyle kayıt ettim içimden gelmiyor. Hitap ederken de ismiyle hitap ediyorum telefon ediyor aşkım canım cicim diyor kapatırken hadi öpüyorum falan diyor benim içimden gelmiyor. İsmiyle konuşup kısa net konuşup kapatmak istiyorum öpüyorum demek bile ağır geliyor diyemiyorum 
eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum 
eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor 
aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor 
ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler 
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni 
midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi 
kendim olmaktan çok uzağım bu ara
eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi kendim olmaktan çok uzağım bu ara 
