Kızlar konu psikoloji..

[Mervercan]

Allah razı olsun canım sağolasın inşallah herşey düzelir

Mesajınız bir önceki mesaj ile otomatik birleştirildi 3 Kasım 2022

Ayy inşallah varya diyorum uykusu düzene girse şöyle bir yaşına gelse sağlıkla sanki ondan sonra böyle zor olmayacak bilmiyorum belkide daha zor ama şu bebeklik zamanları çok yorucu her yönden. Allah'ım yardımcımız olsun inşallah

Onlar bize muhtaç annesi minicik vücutları çok hassas tüm dertlerini ağlayarak sızlanarak dile getiriyorlar ellerinden sadece bu geliyor. Allah ahirette ona göre mükâfatını verir bizlere inşallah

Mesajınız bir önceki mesaj ile otomatik birleştirildi 3 Kasım 2022

Annesi olupta annesizlik çok zor bilirim bende tekim

Maalesef ama Rabbim bununda sabrını veriyor

 

[Ayshe❣️]

Annesi olupta annesizlik çok zor bilirim bende tekim

Bazı annelere bakıyorum çocuğunun yanında sürekli mesela kayınvalidem görümcem yeni doğum etti doğumunda ve sonrasında yanındaydı ben yapayalnız kaldım

 

[Gökçe ❤️ Gökperi ❤️ Barış]

Anne var, anne var bazıları sadece doğuruyor

AYnen mesela benim annemde dogurmus birakmis o kadar
Varla yok arasinda ama ben tek basimada güçlüyüm

 

[Mervercan]

AYnen mesela benim annemde dogurmus birakmis o kadar
Varla yok arasinda ama ben tek basimada güçlüyüm

Öyle olması gerekiyor zaten bitanem bi destek olmayınca maalesef güçlü olmak zorunda kalıyorsun

 

[Sevgili anne]

Kızlar doğumdan beridir hatta gebelik süresince bir kaç şey olmuştu buraya yazmıştım. Eşime karşı içim buz gibi nedeni ne tanımlayamıyorum adını bile telefonda Aşk'tı ikimizin de telinde birbirimiz aşk diye kayıtlıydı sildim ismiyle kayıt ettim içimden gelmiyor. Hitap ederken de ismiyle hitap ediyorum telefon ediyor aşkım canım cicim diyor kapatırken hadi öpüyorum falan diyor benim içimden gelmiyor. İsmiyle konuşup kısa net konuşup kapatmak istiyorum öpüyorum demek bile ağır geliyor diyemiyorum eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi kendim olmaktan çok uzağım bu ara

Merhaba, kardeşler ben de kendimi çoğunlukla yalnız hissedenlerdenim. Bunun çözümü için bazı araştırmalar danışmalar yaptım ve bulduğum çözümleri denedim. Bunlardan biri Kur'an- ı Kerim dinlemek. Ses ayarını düzenleyerek bebeğinize de dinletin hatta. Odasında, odanızda, evinizde okunsun inşallah. Bu sizi rahatlatacaktır. Ayrıca bebeklerimizle bir spor salonunda spor yapmak çok zor. Bunun için evde yapabileceğiniz sporları araştırın. Ben Leslie yürüyüşlerini yapmaya çalışıyorum evde. Spor, psikoloji üzerinde süper etkili. Yurtdışında yabancılar bizden daha yalnız. Onlar hayatlarında hep spor yapıyor ve hayatın diğer alanlarında çokta başarılı oluyorlar. Ayrıca elinizden geldiğince dışarıya çıkın. Dışarıda olmak sizi rahatlatacaktır. Evde olunca hep evi ve bitmeyen işleri düşünüyoruz ancak dışarıdaki temiz hava ya da AVM ye bile gitsek oradaki bir sürü alternatif yapılacak şey emin olun insana daha iyi hissettiriyor. Sevgiler.

 

[Gökçe ❤️ Gökperi ❤️ Barış]

Öyle olması gerekiyor zaten bitanem bi destek olmayınca maalesef güçlü olmak zorunda kalıyorsun

Aynen öyle canım ben kendimi bildim bileli hep tek basima mucadele ediyorum herkes anne olmamali

 

[RüvvvAylizAda]

Allah yardımcın olsun. Okurken kendimi buldum kısmen. 4 aylik olcaz hala kafamda dönüyor konuşulan yapilan edilen hersey. Lohusalik ağır bi psikoloji öncesi de zor geçtiyse daha zor oluyo. Dua ederek kendini rahatlatmaya calis insirah suresini açıp dinle biraz kendi basina kalıp maneviyatina dön. Dene en azindan b3lki rahatlatır. Ben böyle rahatladım fikir sadece yanlış anlamanı istemem.

 

[❤ 3 çocuklu 1 Anne ⚘]

Kızlar doğumdan beridir hatta gebelik süresince bir kaç şey olmuştu buraya yazmıştım. Eşime karşı içim buz gibi nedeni ne tanımlayamıyorum adını bile telefonda Aşk'tı ikimizin de telinde birbirimiz aşk diye kayıtlıydı sildim ismiyle kayıt ettim içimden gelmiyor. Hitap ederken de ismiyle hitap ediyorum telefon ediyor aşkım canım cicim diyor kapatırken hadi öpüyorum falan diyor benim içimden gelmiyor. İsmiyle konuşup kısa net konuşup kapatmak istiyorum öpüyorum demek bile ağır geliyor diyemiyorum eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi kendim olmaktan çok uzağım bu ara

Bu durumlarda destek almalısın canım ben anne oluyorum eğitimine katildim psikiyatri dr bağlandı doğum sonrası olaylarını anlattı baktınız iyiye gitmiyorsunuz yardim mutlaka alın demişti bu gece bilecek bir süreç ilk önce kendin ve yuvanın huzuru için danış bir yere

 

[Beren’in Annesi 🧚♀️]

Kızlar doğumdan beridir hatta gebelik süresince bir kaç şey olmuştu buraya yazmıştım. Eşime karşı içim buz gibi nedeni ne tanımlayamıyorum adını bile telefonda Aşk'tı ikimizin de telinde birbirimiz aşk diye kayıtlıydı sildim ismiyle kayıt ettim içimden gelmiyor. Hitap ederken de ismiyle hitap ediyorum telefon ediyor aşkım canım cicim diyor kapatırken hadi öpüyorum falan diyor benim içimden gelmiyor. İsmiyle konuşup kısa net konuşup kapatmak istiyorum öpüyorum demek bile ağır geliyor diyemiyorum eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi kendim olmaktan çok uzağım bu ara

Ayşem kıyamam rabbim yardımcın olsun güzelim bi doktora görünsen çok iyi olur

 

[Gamze Hümeyra]

Kızlar doğumdan beridir hatta gebelik süresince bir kaç şey olmuştu buraya yazmıştım. Eşime karşı içim buz gibi nedeni ne tanımlayamıyorum adını bile telefonda Aşk'tı ikimizin de telinde birbirimiz aşk diye kayıtlıydı sildim ismiyle kayıt ettim içimden gelmiyor. Hitap ederken de ismiyle hitap ediyorum telefon ediyor aşkım canım cicim diyor kapatırken hadi öpüyorum falan diyor benim içimden gelmiyor. İsmiyle konuşup kısa net konuşup kapatmak istiyorum öpüyorum demek bile ağır geliyor diyemiyorum eve gelmesini istemiyorum aslında kimse gelmesin istiyorum evden çıkmak kimseyi görmek konuşmak istemiyorum eşimde bendeki soğukluğu hissediyor sanırım diyor ki şöyle olsa birbirimizi daha çok severdik daha yakın olurduk ama olamıyorum yapamıyorum içimden gelmiyor. O da birkaç zamandır annesine gitmeye başladı ne yapsam acaba psikiyatriye mi gitsem çünkü aşırı unutkanlik başladı mutfağa giriyorum niye girdim diye baya uzun süre düşünüyorum dolanıp duruyorum. Aşırı sinirliyim hatta saçma gelecek ama hayatta boşuna var olduğumu düşünüyorum. Bebeği çok seviyorum ama oturmak onunla zaman geçirmek istemiyorum. Ağlayınca aşırı sinir krizi geçiriyorum sürekli ağlamaya başladım. Emzirmek bile istemiyorum mama alıp mamayla beslenmesini düşünüyorum sonra içim sızlıyor kıyamıyorum sarılıp vicdan azabı çekiyorum emziriyorum kusmasından yoruldum diyorum zaten benim sütüm ona iyi gelmiyor gelse bu kadar kusmazdı emer emmez kusuyor aşırı sinirlerim bozuk bir yandan kimse gelmesin gitmesin istiyorum ama diğer yandan yalnız olduğum için içimden herkese söyleniyorum. Delirmiş gibi hissediyorum bunu bir size diyorum bazen özellikle geceleri aklımdan çok saçma sapan şeyler geçiyor ne olduğunu demiyecegim çünkü çok saçma ağır şeyler Ne yapmalıyım bilmiyorum. Eşime diyorum diyor ki anliyorum ben seni geçecek bunlar bebek yordu seni biraz zaman geçsin herşey güzel olacak falan filan diyor ama onun bu sözleri daha çok sinir ediyor beni midem bulanana kusana kadar yemek yemek istiyorum artık midem bulanmaya başlıyor sonra kusmak istiyorum ayıptır demesi kendim olmaktan çok uzağım bu ara

Canım benim ya kıyamam sen psikologa mutlaka git aynı bunları anlat canım rabbim yardımcın olsun inşaallah