Eskilerde 2-3 çocukta sıkıntı cekiyormus sonra buyukler kucuklere bakarken geciyormus. En basitinden soyle dusunuyorum, benim en kucuk kardesimler aramda 10 yas var, neredeyse kardesimi ben büyüttüm diyebilirim. Annemin isi olurdu kardesimi alip disari cikartip oynatirdim, bir yere giderdik annem zaten ev isleriyle yorgun deyip ben tasirdim vs... Simdi evlere hapsoldugumuz icin hersey zor geliyor. Eskiden cocuklar disarida oynarken enerjisini atip eve gelirdi, evde de yemegini yer uyurdu, yormazdi anneyi. Ama simdi cocuklar evlere degil apartmanlara hapsoldu, hareket etme alt komsu rahatsiz olur, disari cikma araba carpar. Evde bu sefer huysuz cocuklar oluyor.
Acikcasi ben cocugum olmadan ev yapmak icin kendimi parcaladim resmen, evlenirken bir tane esya aldirmadim esimin eski esyalariyla oturdum, hala da onlarla oturuyorum. Ama evimizi yaptik cok sukur, eksikleri var ama cocugum bahceli evde buyuyecek. Cocugumla vakit gecirmek için isi biraktim, evet hem borclar hem cocuk derken maddi olarak da cok zorlaniyorum ama icim rahat. Peki mustakil evin zorluklari yok mu, bir kere yakit parasi bile cok fazla oluyor. Ama fedakarlik gostermek zorundaydik. En azindan cocugum oyun oynamayi ogrenince mahalleye salmasam bile evin bahcesinde oynar diyorum.
Herkesin bu imkani yok maalesef
bu yuzden cok uzuluyorum. Cocuklara cok uzuluyorum, aslinda anne babalara da üzülüyorum. Evin icine tikilan ebeveynler bir yerden sonra birbirlerine satasiyorlar, kavgalar basliyor, bosanmalar artiyor, anne baba ayri olan cocuklar buyuyor. Biz buyukler bile apartmanlara katlanamazken çocuklar ne yapsin?
Rabbim hepimize yardim etsin
yatay mimariye gecis saglanir da cocuklarimiz komsuluklarla büyür inşallah